پوشیدکعبه رخت عزای مدینه را

محمد رستگار، 

      ماتم گرفت حال و هوای مدینه را

      پوشید کعبه رخت عزای مدینه را

      خاکم به سر که دست اجل تیشه بر گرفت

      وز پا فکند نخل رسای مدینه را

      رُکن علی شکست ز فقدان مصطفی

      در برگرفت خاک، صفای مدینه را

      زین غم که در محاق نهان ماه یثرب است

      ابر عزا گرفت فضای مدینه را

      ای دل بیا چو شاخه حنانه ناله کن

      بنگر به ناله ارض و سمای مدینه را

      آدم گریست تا که ملائک به روی دست

      بردند سوی سدره هُمای مدینه را

      جسم نبی سه روز زمین ماند و آسمان

      سایه فکند کرب و بلای مدینه را

      بر بام بیت وحی برافراشت دست کفر

      از دود درب خانه لوای مدینه را

      دردا که جای تسلیت، از کین، عدو شکست

      آئینه رسول نمای مدینه را

      دردا که دشمنان جلوی چشم فاطمه

      بستند دست عقده گشای مدینه را

      تسکین شود مگر، دل زهرا در این عزا

     بسرود رستگار»، عزای مدینه را